مو

مُ

Mō

من، خود، خویش – فرد، شخص، خود، خویشتن، خویش، ضمیر، نفس، ضمیر اول شخص مفرد

• مو برای اشاره در حالت های فاعلی، مفعولی، و اضافی به کار می رود:
• مو حالت فاعلی:
  مو ردم ⟩ ← من رفتم.
• من در حالت مفعولی ( غالباً به جای مونه ) : دونی سیچه مونه اخو ← دانستی چرا مرا می‌خواهد
• من در حالت اضافی:
  قلم مو ← قلم من

ریشه‌ واژه مو :

بر گرفته از حالت اضافه در ایرانی باستان منا( manā) در اوستا منه ( mana ) ؛
در پهلوی من ( man ) ؛ ضمیر مالکی اول‌شخص، در فارسی نو بعنوان ضمیر فاعلی و مالکی، هر دو بکار می‌رود.

معادل واژه مو در سایر زبانهای ایرانی:

adam

 فارسی باستان

azem

اوستایی 

ad

در فارسی میانه ساسانی

 an 

 در فارسی میانه مانوی

  amen

  در هورامی

  men

  در مازندرانی

  az

   در کرمانجی، تالشی، ولاتی (برخی گویشها)

   a

   در سمنانی

 mnدر

  کردی سورانی 

   ima

    در لری (لرستانی و لکی) 

    Ma

    در لری (ثلاثی لرستانی) 

    Mo

در بختیاری و گویش های جنوبی لری